این سفر چمدانی ندارد . کوله پوشتی هم نمی برم . آنجا که من می روم بردن هر چه خاطره است ممنوع ست.جای هیچ کدامتان هم خالی نیست.
(کاش بدانی که چرا می روم . و کاش بدانی که چقدر حرف نگفته در حنجره ام ماندکه با تو بگوییم ولی دیگر وقتی نخواهد بود می دانم . و کاش می دانستی چرا همیشه از زیر خریدن وب کم فرار می کردم. هیچ وقت ندانستی که بعضی زخمها هم پر رنگند و هم جایشان دیر خوب می شود.)
سفر هر چه باشد سفر است و پر از چيز های ديدنی و شنيدنی و ياد گرفتني و هر چه بار کمتر باشد بهتر است...پس دوست جونم سفر خوش!
باورم نمی شه